Pierwszym etapem w procesie wyłożenia powierzchni płytkami są odpowiednie materiały, bez których nie można rozpocząć pracy. Potrzebujemy oczywiście płytek, zaprawy klejowej albo kleju specjalnie przeznaczonego do tego celu.

Należy również zadbać o odpowiednią ilość kleju, oszacować wcześniej, jakie będzie zapotrzebowanie na spoiwo do płytek. Obok kleju ważna jest też zaprawa do fug o odpowiednim kolorze. Wykończenie brzegów oraz narożników odbywa się przy wykorzystaniu listwy plastikowej albo metalowej. Muszą być one dostosowane do grubości płytek. Ważny jest także preparat gruntujący, posiadający postać folii albo taśmy oraz kilka listew tynkarskich.

Drugi etap to skompletowanie odpowiednich narzędzi, które będą przydatne podczas układania płytek. Będziemy potrzebowali poziomicy oraz łaty metalowej przeznaczonej do dokładanego kontrolowania procesu układania płytek. Potrzebna będzie również kielnia, miarka, szpachelka oraz paca zębata. Zaprawę z wodą dobrze jest wymieszać wiertarką z nakładką do mieszania. Kolejna partia narzędzi to przyrządy do cięcia, krajak, szlifierka kątowa. Gumowa rakla, gąbka i ścierka przydadzą się nam na pewno. Do zaprawy klejowej, masy szpachlowej oraz fugi potrzebne będą odpowiednie pojemniki.

W trzecim etapie należy dokonać dokładnych oględzin i oceny podłoża, na którym mają być położone płytki. Dla płytek wymagane jest podłoże zwarte, które zapewni dobrą przyczepność. Dobre podłoże wykonane jest z betonu. Mogą być również płyty gipsowo-kartonowe, płyty OSB, które posiadają grubość co najmniej 25 mm. Można również układać płytki na starych płytkach, które nie odstają od podłoża.

Czwarty etap to przygotowanie podłoża pod płytki. Należy je dokładnie wyczyścić, odkurzyć, usunąć tłuste plamy. Wszelkie nierówności nie powinny przekraczać 2 mm. W przypadku takich nawierzchni jak cementowe, wapienne czy jastrychy podłogowe nie wymaga się szczególnego przygotowania. Nierówności niweluje się na nich zaprawami szpachlowymi.

W piątym etapie należy dokładnie zaplanować układ płytek na podłodze lub ścianie. Rozplanowanie ma na celu ekonomiczne i estetyczne ułożenie płytek, w taki sposób, aby nie było konieczności większego przycinania ich na brzegach powierzchni. Układ płytek ważny jest nie tylko ze względu na estetykę powierzchni, ale również istotnie wpływa na pracochłonność. Sprawdzonym sposobem jest ułożenie płytek w rzędach równoległych. Jeżeli wybierzemy metodę karo, pochłonie ona więcej czasu.

Szósty etap sprowadza się do wyboru zaprawy klejowej. Powinna być ona dostosowana do rodzaju podłoża, wielkości płytek i materiału, z którego zostały wykonane, w tym przypadku płytek ceramicznych. Inna zaprawa będzie do glazury czy płytek z terakoty. Zazwyczaj wystarczy standardowa zaprawa klejowa, jednak dla wymagającego i trudnego podłoża wskazana jest zaprawa elastyczna. Jeżeli płytki są podatne na przebarwienia, lepiej zastosować do nich płynne zaprawy lub wykonane z białego cementu.

Siódmy etap to już układanie płytek na podłożu (na ścianie albo na podłodze). W celu ustalenia poziomu bazowego, należy wykorzystać listwę startową, którą mocuje się na odpowiedniej wysokości. Jeżeli płytki są przeznaczone na podłogę, ich układanie należy rozpocząć od tego rzędu, który jest najbardziej oddalony od wejścia do kuchni, jadalni, łazienki czy innego pomieszczenia. W ten sposób unikniemy chodzenia po płytkach świeżo co położonych.

W ósmym etapie docinamy płytki zazwyczaj w narożach czy przy powierzchni przylegającej do drzwi. Trzeba również wykonać kilka otworów, przez które przeprowadzona zostanie instalacja. Do czynności wycinania płytek dobra jest szlifierka kątowa wyposażona w tarczę diamentową.

Na koniec, w dziewiątym etapie, należy zająć się fugowaniem. Ten etap można przeprowadzić, gdy upewnimy się, że klej związał ułożone płytki. Najczęściej jest to okres ok. dwóch dni od położenia płytek. Na początku usuwamy ze szczelin między płytkami resztki kleju, sprawdzamy wilgotność krawędzi, a w razie konieczności zwilżamy delikatnie wodą. Następnie przygotowujemy zaprawę fugową. Należy używać fugi o takim samym numerze, by utrzymać ten sam kolor na całej powierzchni płytek.

Nowoczesne płytki w dobrej cenie można nabyć w sklepie: http://after2.pl/

Zawilgocenie ścian będące skutkiem zalania może prowadzić do rozwoju pleśni oraz grzybów. Aby tego uniknąć, niezbędne jest skuteczne osuszenie murów. W ostatnim czasie na rynku pojawiało się wiele firm świadczących tego rodzaju usługi. Podczas wykonywania swych zadań korzystają z różnych metod o charakterze nieinwazyjnym lub inwazyjnym.

Zastosowanie nagrzewnic do osuszania ścian

Jedna z najpopularniejszych nieinwazyjnych metod osuszania ścian po zalaniu polega na zastosowaniu nagrzewnic. W zależności od preferencji stosuje się urządzenia elektryczne, gazowe lub olejowe. Zasada ich działania jest taka sama i polega na nagrzewaniu powietrza w zawilgoconym pomieszczeniu do temperatury nieprzekraczającej 35 stopni Celsjusza. Dzięki temu następuje intensywne odparowanie wilgoci z muru. Aby osuszanie ścian nagrzewnicami przyniosło oczekiwany skutek, należy zwrócić uwagę na prawidłowe odprowadzenie odparowanej wilgoci poprzez odpowiednią wentylację pomieszczeń. Trzeba także pamiętać, by zbyt mocno nie nagrzewać pomieszczenia, ponieważ może to doprowadzić do uszkodzenia murów.

Osuszanie absorpcyjne i kondensacyjne

Do innych popularnych metod osuszania ścian zalicza się osuszanie absorpcyjne oraz kondensacyjne. W pierwszym przypadku konieczne jest użycie urządzenia wyposażonego w wentylator oraz preparat pochłaniający wilgoć, taki jak żeli silikonowy, krzemionkowy lub chlorek litu. Wilgotne powietrze zaciągane przez wentylator jest osuszane przez absorbent, podgrzewane i wydmuchiwane z powrotem do pomieszczenia, by ponownie nasycić się wilgocią. Proces należy powtarzać do momentu uzyskania optymalnej wilgotności. Zasada działania osuszaczy kondensacyjnych jest podobna. W tym przypadku jednak wilgotne powietrze jest schładzane do momentu, w którym nastąpi kondensacja pary wodnej. Kondensat zostaje odprowadzony do zbiornika, a osuszone powietrze wraca do otoczenia. Szczegółowe informacje o tej metodzie znaleźć można na stronie http://lakus.com.pl/osuszanie-budynkow/, firmy zajmującej się osuszaniem budynków.

Mikrofale w walce z wilgocią

W ostatnim czasie coraz większą popularnością cieszy się osuszanie ścian za pomocą urządzenia generującego mikrofale. Zasada jego działania jest prosta i przypomina działanie domowej kuchenki mikrofalowej. Po uruchomieniu sprzętu w pobliżu zawilgoconego muru cząsteczki wody są wprowadzane w ruch, co powoduje ich intensywne nagrzewanie, a następnie odparowanie. Dzięki temu, że mikrofale przenikają do głębszych warstw muru, za pomocą tej metody możliwe jest skuteczne usuwanie wilgoci z jego wnętrza. Podstawową wadą tej metody są jej wysokie koszty. Osoba przeprowadzająca osuszanie musi również pamiętać o stosowaniu odpowiednich zabezpieczeń i przestrzeganiu przepisów BHP, ponieważ mikrofale wykazują negatywne oddziaływanie na żywe organizmy.

Iniekcja jako inwazyjna metoda osuszania ścian

W przypadku dużego zawilgocenia ścian, gdy doszło do zagrzybienia i zapleśnienia pomieszczeń, metody nieinwazyjne mogą okazać się niewystarczające. W takiej sytuacji, warto zdecydować się na inwazyjne metody osuszania budynków, takie jak iniekcja krystaliczna lub termiczna, nazywana również termoiniekcją. Zasada działania obu metod jest podobna i polega na nawierceniu otworów w ścianach, w które wlewa się odpowiedni preparat wiążący wilgoć i stanowiący skuteczną barierę przed jej dalszym przenikaniem. W przypadku termoiniekcji do wydrążonych otworów najpierw wtłacza się gorące powietrze, które osusza ściany, a dopiero potem wprowadza żywice metylosilikonowe. Dzięki takiemu działaniu proces osuszania ścian zajmuje zaledwie kilka godzin.